Rozwój energetyki obywatelskiej w Polsce rozpoczął się formalnie w 2016 roku, choć pierwsze inicjatywy pojawiły się już w 2011 roku. Obecnie funkcjonują trzy główne formy społeczności energetycznych: spółdzielnie energetyczne, klastry energii oraz obywatelskie społeczności energetyczne (OSE).
Doktor nauk społecznych w dziedzinie nauk o polityce i administracji, absolwentka Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Uniwersytetu Duisburg-Essen w Niemczech, a także absolwentka Akademii Górniczo-Hutniczej na studiach podyplomowych „Rozproszone źródła i magazyny energii – klastry energii”. Współpracowała merytorycznie z wieloma instytucjami, m.in. z Polskim Porozumieniem Wodorowym przy Ministerstwie Klimatu i Środowiska jako członek grupy roboczej, była uczestnikiem Transatlantic Security Initiative w ramach International Republican Institute (IRI), a także członkiem Zespołu ds. Legislacji w Sieci Kompetencji ds. Energetyki Rozproszonej (w ramach projektu „Rozwój energetyki rozproszonej w klastrach energii (KlastER)”). Obecnie jest ekspertem E.DSO w European Technology & Innovation Platform Smart Networks for Energy Transition (ETIP SNET) oraz Instytutu Polityki Energetycznej im. Ignacego Łukasiewicza. Autorka publikacji naukowych, raportów eksperckich i projektów z obszaru transformacji energetycznej i polityki bezpieczeństwa energetycznego ze szczególnym uwzględnieniem obszaru europejskiego, państw niemieckojęzycznych i Grupy Wyszehradzkiej.