Kiedy politycy z rządzącej formacji mówią, że Polska ma stać się krajem „poważnym, szanowanym i posiadającym własne zdanie”, w języku geopolityki oznacza to zapewne, że stać się ma mocarstwem regionalnym lub potęgą średniego kalibru (‘middle power’).
Te aspiracje trafnie odzwierciedlają potencjał ekonomiczny i demograficzny Polski.Jesteśmy przecież państwem zamieszkanym przez 38 mln ludzi z gospodarką, która przekroczyła w tym roku bilion dolarów amerykańskich mierzonych siłą nabywczą (PPP). W efekcie Polska stała się 22-gą gospodarką świata, zajmuje 34. miejsce na świecie pod względem liczby mieszkańców. Nasze nakłady na obronność systematycznie rosną, co daje nam 19. miejsce na świecie. Te bardzo przyzwoite aktywa jeśli będą dobrze wykorzystane dają duże szanse na realizację polskich ambicji. Jednak, potęga średniej wielkości nie może ograniczyć swojej aktywności do własnego podwórka (Europa Środkowa). Musi wypłynąć w „rejs dokoła świata”.
Polski „sen o potędze” będzie realizował się w szybko zmieniającym się świecie. Od kilku dekad obserwujemy korektę w globalnym układzie sił na korzyść mocarstw nie-zachodnich. Prawdopodobnie świat XXI wieku będzie jeszcze bardziej wielobiegunowy niż dzisiaj. Także Europa będzie coraz bardziej powiązana ze światem, który będzie coraz bardziej obecny w jej wnętrzu. W obu kontekstach – europejskim i globalnym – kluczowe znaczenie dla Polski będzie miała zdolność do budowania i kształtowania korzystnych relacji ze światem islamu. Warto, abyśmy uświadomili sobie tę konieczność jak najszybciej. Najpoważniejsze wyzwanie dla zaangażowania Polski ze światem islamu jest jednak bardzo lokalne. Jest nim bardzo negatywny stosunek do muzułmanów dominujący w polskim społeczeństwie oraz elicie politycznej. Jego przezwyciężenie jest trudne, gdyż opiera się on na mitach, stereotypach i przesądach głęboko zakorzenionych w światopoglądzie wielu Polaków (homogeniczna Polska autarkicznie odizolowana od wpływów zewnętrznym jako ideał).
Masz pytania dotyczące Publikacji?
