Jaka jest granica dobrych praktyk politycznych w działaniach klimatycznych w sektorach transportu i budownictwa w regionie Europy Środkowo-Wschodniej? Czego kraje Europy Środkowo-Wschodniej mogą się od siebie uczyć w tej dziedzinie? Broszura przygotowana przez WiseEuropa, Strategie Klimatyczne i Forum Ekspertów we współpracy z krajowymi ekspertami z regionu przedstawia odpowiedzi na te pytania w oparciu o wskaźniki i analizy polityczne obejmujące sześć krajów: Polskę, Czechy, Słowację, Węgry, Rumunię i Bułgarię.
Publikacja podkreśla najbardziej przyjazne dla klimatu polityki transportowe i budowlane na poziomie krajowym, co ilustrują odpowiednie lokalne studia przypadków. Ponadto przedstawia obiecujące obszary współpracy międzyregionalnej i wymiany wiedzy na temat różnych środków wspierających transformację niskoemisyjną na poziomie sektorowym. Raport obejmuje polityki związane z elektromobilnością i pojazdami niskoemisyjnymi (Plan Działania Jedlik Ányos na Węgrzech, wdrożenie flot elektrycznych autobusów transportu publicznego w Polsce, rumuński program „Rabla”), zrównoważone środki transportu (modernizacja systemu kolejowego na Słowacji i podejście do rozwoju transportu publicznego w Czechach), czyste źródła ciepła (polski program wsparcia kolektorów słonecznych, czeskie programy „Nowe zielone oszczędności” i programy dotacji dla kotłów) oraz efektywność energetyczna budynków (programy wsparcia modernizacji na Słowacji i pożyczki EBI w Rumunii).
Ocena przeszłych i obecnych doświadczeń pokazuje, że kraje Europy Środkowo-Wschodniej mają wiele możliwości uczenia się od siebie zarówno w sektorze transportu, jak i budownictwa. Niektóre z obiecujących obszarów ujętych w raporcie to systemowe, nadrzędne podejścia (takie jak wsparcie transportu publicznego w Czechach lub słowackie programy modernizacji), które umożliwiają szersze przesunięcia wskaźników energii i emisji w skali krajowej. Inne podają przykłady efektywnie wdrożonych rozwiązań, które są ukierunkowane na fundusze publiczne tam, gdzie są najbardziej potrzebne lub szybko dystrybuują je na dużą skalę (np. Czeskie i polskie programy wsparcia czystego ciepła). Wreszcie, kraje Europy Środkowej i Wschodniej mogą uczyć się na doświadczeniach regionalnych pierwszych podmiotów, takich jak węgierskie lub polskie programy wsparcia elektromobilności.
